Van ieder paard waarmee ik heb mogen werken heb ik dingen geleerd, maar het meest heb ik geleerd van de paarden waarvan ik me de eigenaar mocht noemen.
De eerste was LISANNE: Een grote KWPN merrie van Voltaire x Pretendent. Deze foto is van de dag van aankoop. Lisanne was geen beauty, maar ik vond haar geweldig. Een echte springer, die ik onder de scheermachine doorhaalde, op de ijzertjes had staan en zo af en toe een slofteugel om hing om dressuur te rijden. (Met de beste intenties en de kennis die ik toen bezat.) Zij was 6 jaar toen ze in mijn leven kwam en 9 jaar toen ze overleed in de kliniek in Utrecht. Lisanne had een neurologische aandoening waarvan ik niet direct op de hoogte was. Ik wist wel dat er "iets" aan haar mankeerde, ook al kon ik lange tijd niet achterhalen wat. Van Lisanne leerde ik mijn gevoel te volgen. De ene dag kon iets wel, de volgende dag kon het juist niet. Vele mensen om me heen gaven me adviezen over hoe met mijn paard om te gaan. Ik dacht: 'Met een gewoon paard zouden je adviezen heel waardevol zijn, maar met Lisanne ligt het anders. Ik doe niet wat logisch is, ik doe wat mijn hart me ingeeft'. Als Lisanne niet ziek was geweest, dan had ik meer moeite gehad mijn gevoel te volgen. Lisanne's ziekte was mijn excuus om het anders te doen. Inmiddels heb ik niet meer het gevoel me voor mijn keuzes te moeten verantwoorden.
Mijn tweede paard was BOYD: Een kruising Fries. Boyd kreeg op 2,5 jarige leeftijd een luchtzakbloeding. Iedereen verwachte dat hij hieraan zou overlijden, maar Boyd bleef leven. Door het grote bloedverlies en de lichamelijke verzwakking kreeg hij een groeiachterstand. Boyd beleren zat er dus lange tijd niet in. Ik wilde echter wel met hem bezig zijn. Zo kwam ik via boeken en internet bij verschillende vormen van grondwerk en Natural horsemanship terecht. Ik leerde met Boyd werken vanaf de grond zonder zware lichamelijke belasting. Ook leerde Boyd vrijheidsdressuur. Door Boyd leerde ik dat je met een paard een heel ander soort relatie kunt hebben dan ik altijd dacht. Ik leerde vooral dat een paard heel wat terug te vertellen heeft, als we leren luister. Voorheen was mijn communicatie toch meer eenrichtingverkeer geweest, maar door Boyd leerde ik samenwerken.
Toen kocht ik GALANT. Een tuigpaardhengstje waarvoor ik een geweldige opfokplek in Drenthe had. Galant is uiteindelijk doorverkocht.
Elin was een KWPN schimmelmerrie van een rijpaardmoeder en een tuigpaardvader. Vanaf het begin wist ik dat ik het met Elin rijtechnisch anders wilde aanpakken. In een tijd waarin via internet werkelijk alle informatie beschikbaar is stuite ik op de term 'Rechtrichten'. Bij Marijke de Jong van de website Paardenbegrijpen (maar inmiddels internationaal bekend onder de naam Straightness Training) heb ik scholing gevolgd in het Rechtrichten. Dat was het begin van een eindeloze honger naar meer kennis, die tot de dag van vandaag voortduurt.
Elin is mijn grootste leermeester geweest. Elin was verre van makkelijk, maar wel heel erg lief en ze liet me dan ook flink zoeken naar manieren om haar lichamelijk en geestelijk gezond te houden. Daar waar ik veel ruiters en hun paarden kon helpen, zat ik met mijn eigen paard geregeld met de handen in het haar. Uiteindelijk kon ik met Elin dingen doen die ik in de tijd van mijn eerste paard niet voor mogelijk had gehouden. Bij Elin moest ik luisteren naar mijn gevoel, hield ik haar uitgedaagd met oefeningen uit de vrijheidsdressuur, moest ik rechtrichten om haar fysiek heel te houden en kon ik samenwerken op een heel ander level.Voor filmpjes van Elin, scroll naar beneden. Elin is overleden in oktober 2021 ten gevolgen van haar extreme hypermobiliteit en de pijnen die deze aandoening haar uiteindelijk opleverde.
O ja, Elin stond zonder deken, grotendeels in een kudde, zonder ijzers en werd met regelmaat bitloos gereden. Ik ben niet tegen dekens of bitten al ben ik wel erg uitgesproken over hoefijzers.
Na de dood van Elin heb ik twee jaar geen eigen paard gehad. De pijn was te groot. In oktober 2023 kwam Brego op mijn pad. De foto is van onze eerste ontmoeting. Hij is me letterlijk in de schoot geworpen, met de vraag hem een kans te geven om te leven. Een onwijs karaktervolle en talentvolle draver, met een grote weerstand tegen mensen en alle eisen die mensen aan hem stelde. Hij was niet wat ik voor ogen had en toch durf ik nu al te zeggen dat we bij elkaar horen. Ik heb hem een kans gegeven en het is aan hem mij een kans te geven. Met Brego werk ik op de manier die Elin me geleerd heeft en dat gaat boven verwachting goed.